«Երկրաշարժերը» դարձել են սովորական երևույթ

Նարեկացի փողոցի խնդիրներին կարծես վերջ չկա: Այն, որ փողոցը միջպետական նշանակության է, իհարկե, գովելի է, սակայն առաջացնում է մի շարք խնդիրներ, որոնցից իր կարևորության աստիճանով հատկապես առանձնանում է մեկը: Բեռնատար մեքենաները, որոնք տնտեսական ապրանքներ, կենցաղային տեխնիկա են ներկրում Թուրքիայից և Վրաստանից, մեծ ծանրաբեռնվածություն են առաջացնում ոչ միայն երթևեկության մեջ, այլև 1988 թվականի երկրաշարժից հետո չամրացված շենքերի համար:
«Էդ ֆուռերը որ անցնում են, ամբողջ տունը դղրդում ա: Մենք, որ հինգերորդ հարկում ենք, զգում ենք, բա առաջին հարկիններն ի՞նչ ասեն »,- նշում է Նարեկացի 43 շենքի բնակչուհի Շամրիկ Մարտիրոսյանը:

Իսկ առաջին հարկի բնակիչները սարսափահար պատմում են, որ անգամ պահարանի ապակյա սպասքն է զրնգում մեքենաների անցնելու ժամանակ:Նույն շենքի բնակչուհի Լուսինե Օրուլյանն ասում է, որ եթե այն ժամանակ տատանումը զգացվում էր միայն փողոցին մոտ սենյակներում, ապա հիմա նաև շենքի հակառակ կողմում: Երբ հյուրեր են ունենում` զգուշացնում են, որ տատանման դեպքում չվախենան և խուճապահար չլինեն:

Բայց չնայած խնդրի հրատապությանը, բնակիչներից ոչ ոք դեռևս չի բարձրաձայնել այս խնդրի մասին, այն համոզմունքով, որ մեկ է բան չի փոխվելու:

Վանաձորի Երկաթուղայինների այգու անմխիթար վիճակը

«Սաղ իրա մասին են խոսում, չեն ասում՝ երկու գյոզալ ախպեր ա մեռել»

Եղվարդ-Երևան ճանապարհին հոկտեմբերի 20-ին վթարի ենթարկված Վարդան Պետրոսյանը գտնվում է ձերբակալվածի կարգավիճակում, բայց գտնվում է ոչ թե ոստիկանական բաժանմունքում, այլ՝ հիվանդանոցում, իսկ ոստիկաններն էլ  հսկում են նրա հիվանդասենյակը: Դերասանի վիճակը համեմատաբար լավ է, բայց չգիտեն` դեռ ինչքան կմնա այդ կենտրոնոմ:
Մահացած երիտասարդների հարազատները նշում են, որ Վարդան Պետրոսյանը պետք է անպայման ենթարկվի պատասխանատվության, քանի որ նա բոլորի նման իրավահավասար է  և պիտի պատժվի: «Սաղ իրա մասին են խոսում, չեն ասում՝ երկու գյոզալ ախպեր ա մեռել»,- հազիվ զսպելով արցունքները`ասում է մահացածների քույրը:Այսպես են կարծում նաև մի շարք քաղաքացիներ, չնայած որ Վարդանն իսկապես նրանց սիրելի դերասաններից է: Իհարկե կա նաև հակառակ տեսակետը, ըստ որի դա ընդամենը պատահականություն էր, և մտադրված ոչինչ չկար:
Իսկ փաստի առթիվ անցկացված սոցհարցումները փաստում են հատևյալը.
Անիցա Գենջյան, 38 տ. գրադարանավարուհի է
-Դե անզգուշության արդյունք է: Մտածված չի եղել, բոլորի հետ էլ կարող է պատահել:
Փառանձեմ Ափինյան, 25 տ. վաճառողուհի է
-Լավ կլինի, որ հետևեն երթևեկության կանոններին և գազանավարի չքշեն մեքենան:
Անահիտ Քոչարյան, 22 տ. մանկավարժ է
-Չէի ցանկանում, որ այդպես լիներ, բայց կյանք ա , ամեն ինչ էլ պատահում ա:
Մարտին Մակարյան, 26 տ. չի աշխատում
-Ես գտնում եմ, որ մեղքը Վարդանինն է և ձերբակալությունն էլ ճիշտ է:
Արփինե Բաբոյան, 32 տ. բանասեր է
-Ոչ  ոք չի կարող ասել` նա մեղավոր է, բայց դե երկու անմեղ զոհի հեղինակ դարձավ:
Հարություն Մինասյան, 76 տ. թոշակառու է
-Իրենց անզգուշությունից են լինում էդ պատահարները: Եվ Վարդանի դեպքն էլ դրա վառ ապացույցն է ու պիտի պատժվի:

Աղբյուրներ` Slaq.am  
                       YouTube.com
Նյութը պատրաստեցին` Կիմա Հարությունյանը, Անի Մեհրաբյանը և Հերմինե Օրուլյանը:

Սրբոց Թարգմանչաց տոնը նշվեց հոկտեմբերի 12-ին

Հայ առաքելական եկեղեցին նշում է վարդապետ սուրբ Մեսրոպ Մաշտոցի,նրա ավագ և կրտսեր աշակերտների՝Եղիշեի, Մ. Խորենացու, Դ. Անհաղթի և այլոց հիշատակը:Թարգմանիչների շնորհիվ Սբ. Աստվածաշունչ մատյանը թարգմանվել է հայերեն և դեռևս վաղ միջնադարում հայոց եկեղեցին թարգմանիչներին դասել է սրբերի շարքը ու սահմանել հատուկ տոն:

Այն նշվում է Սուրբ Խաչի տոնից չորրորդ կիրակիին հաջորդող շաբաթ օրը:Տոնի կապակցությամբ եկեղեցիներում մատուցվել է սուրբ պատարագ:Իսկ Վանաձորի Սուրբ Աստվածածին Այս տարի Թարգմանչաց տոնը հայ առաքելական եկեղեցին նշեց հոկտեմբերի 12-ին:Այն եկեղեցում Թարգմանչաց տոնին նվիրված եկեղեցական երգերով հանդես եկան Մայր Աստվածածին երգչախմբի սաները՝Սերժիկ Հարությունյանի դիրիժորությամբ:

Տոնի վերաբերյալ իր կարծիքը հայտնեց լուսարար Սևակ Դերմենջյանը.<<Այս տոնը թարգմանչաց արվեստի գովաբանումն է:Հնում շատ ավելի մեծ շուքով է տոնվել,մանավանդ դպրոցներում:Այժմ էլ նպատակ կա դպրոցներում կազմակերպել Թարգմանչաց տոնին նվիրված միջոցառումներ,որպեսզի աշակերտների շրջանում բարձրացվի թարգմանչաց արվեստի և մեր վարդապետների ճանաչողության մակարդակը>>:

Տոնում ենք հայկական ազատ մամուլի օրը

Հայ մամուլի օրը կապված է Շահամիր Շահամիրյանի Մադրաս քաղաքում հիմնած <<Ազդարար>> թերթի հետ:Այն սկսել է տպագրվել 1794 թվականի հոկտեմբերի 16-ից և այդ պատճառով էլ Հայաստանի կառավարության որոշմամբ 2004 թվականից հոկտեմբերի 16-ը համարվում է Հայկական մամուլի օր:

Մերօրյա մամուլի մասին իր տեսակետներով կիսվեց <<Լոռու մարզ>> թերթի գլխավոր խմբագիր Մանվել Միկոյանը.<<Առաջին հերթին պետք է ասեմ, որ այսօր մամուլը անհամեմատ ազատ է, քան հեռուստաընկերությունները: Ինչպես հանրային կյանքում, մամուլի դաշտում նույնպես տիրում է բազմազանություն: Երևանյան լուրջ թերթերից կառանձնացնեի <<Ազգ>> և <<Առավոտ>> թերթերը, որոնք համեմատաբար պահպանել են և՛ բազմակարծությունը, և՛ օբյեկտիվությունը, և՛ զերծ են մնում բամբասանքի աստիճանի հասնող լրատվություն տպագրելուց:Հանրությանը մատչելի լինելու առումով թերթերին մասնավորապես օգնում է դրանց էլեկտրոնային տարբերակը:Օրինակ <<Ազգ>> թերթը հայերենից բացի լուրերը թողարկում է նաև ռուսերեն, անգլերեն և թուրքերեն լեզուներով:Արժե անդրադառնալ նաև այլ էլեկտրոնային տարբերակների, որոնցից շատ քչերն են պահպանում լրագրության տարրական կանոնները:Էլեկտրոնային թերթերից շատերը հրապարակում են ամբողջությամբ չճշտված, բազմաթիվ ուղղագրական և շարահյուսական սխալներով նյութեր:Ինչ վերաբերում է մեր մարզի տպագիր մամուլին՝ պատկերը բոլորովին այլ է:<<Լոռու մարզ>> թերթը լինելով լրատվական ուղղվածության՝ տպագրում է նաև նյութեր տարբեր հիմնահարցերի մասին, որից հետո երբեք կարիք չի լինում փաստերը հերքող որևէ պատասխան տպագրել:Վանաձորում տպագրվում է նաև <<Վանաձորյան խճանկար>> ժամանցային թերթը, որն իր տեսակի մեջ եզակի է  և գտել է իր ընթերցողներին:Այն որոշակի տեղ է հատկացնում նաև քաղաքի իրադարձություններին:Ի տարբերություն մայրաքաղաքային լրատվամիջոցների ուրախությամբ պետք է նշեմ, որ Վանաձորում տպագիր մամուլը և հեռուստաընկերությունները սերտորեն համագործակցում են միմյանց հետ լուրերի փոխանակմամբ և ստեղծագերծական տարբեր հարցերում>>:

Այս ամենի ապացույցն են հարցումները,որոնք վկայում են , որ վանաձորյան բնակչության մի հոծ զանգված առհասարակ հետաքրքրված է թերթերով:Ե՛վ Մարզային գրադարանի աշխատակիցները, և՛ թերթերի կրպակների վաճառողները բարձր են գնահատում թերթերի վաճառողականությունը:Ամենաշատ վաճառվող և ընթերցվող թերթերից են <<Ազգ>>, <<Հրապարակ>>, <<Հայկական ժամանակ>> և <<Վանաձորյան խճանկար>> թերթերը:Գրադարանի մամուլի բաժնի աշխատակից Աստղիկ Խուդինյանը նշում է. <<Ամենաքիչը քսան ընթերցող ունենում ենք օրվա ընթացքում,և հատկապես ընթերցասերները միջինից բարձր տարիքի մարդիկ են,ովքեր ավելի շատ հետաքրքրված են քաղաքականությամբ և շատ են ընթերցում << Հայկական ժամանակ>> օրաթերթը:Նույն տվյալներն են հայընում նաև կրպակների աշղատակիցները,բայց նշում են,որ թերթերի վաճառողականությունը հատկապես բարձրանում է օգոստոս և հունվար ամիսներին,երբ ուսանողները վարձով տրվող բնակարանների համար գնում են հայտարարություններ պարունակող թերթեր:Ուշագրավ է նաև այն փաստը,որ թերթերի ընթերցասերներին հետաքրքրում են նաև ռուսական թերթերը,հատկապես <<Аргументы и факты>>, <<Комсомольская правда>> ,<<Деловой вторник>> և այլն:

Լավ է կույր աչոք, քան մտոք

Հոկտեմբերի 15-ը կույրերի միջազգային օրն է,որն այլ կերպ կոչվում է նաև <<Սպիտակ ձեռնափայտի օր>>:Այն ամբողջ աշխարհում սկսել է նշվել 1969 թվականից, և շատ երկրներ մինչև օրս էլ իրականացնում են միջոցառումներ նվիրված այդ օրվան:

Վանաձորում գործող Կույրերի միությունում այժմ կան տասնյակ կույրեր,ովքեր իսկապես ունեն ուշադրության կարիք:

                                                 (Կույրերի միության վանաձորյան մասնաշենքը)               

Փորձելով վեր հանել նրանց հուզող խնդիրները՝ հարցազրույց վարեցի Կույրերի միության անդամ Աղունիկ Շաքարյանի հետ:

-Տեղյա՞կ էիք,որ հոկտեմբերի 15-ը կույրերի միջազգային օրն է:

-Որտեղի՞ց գիտեի այ բալա ջան:Մեզ ո՞վ ա ուշադրություն դարձնում,ո՞վ ա հիշում:Էս Սովետական միության փլուզումից հետո սենց եղավ:Էդ ժամանակ ասենք տան վարձերը կիսվում էին,տրանսպորտը,բոլոր կոմունալ ծախսերը:Հմի ոչ մի բան,լրիվ կտրվեց,հավասար ենք բոլորի հետ:Ձրի պուտյովկեն տալիս էին,գնում էինք հանգստանում գալի,օգնության կարգով գնում էինք,հլը մի հատ էլ սամալյոտի փողն էին հետ տալի,լրիվ ձրի էր ըլնում էդ գնալ գալը:Հմի ձրի չի,գոնե,գոնե կես գինը ըլնի:

-Իսկ երբևէ միջոցառումներ իրականացվե՞լ են այստեղ կամ ձեզ նվիրված:

-Հմի չէ,ոչ մի տեսակի բան էլ չեն անում,իսկ Սովետի վախտ մենք մեր անսամբլը ունեինք՝ նվագողներ ունեինք,երգիչներ,բանաստեղծներ:Մենք մեր միջոցառումները կազմակերպում էինք,ուրախանում,իսկ հմի սկի ստե եկող չկա,մենք մեզանով ո՞նց անենք:

-Իսկ այժմ ի՞նչ խնդիրների առաջ եք կանգնում,օրինակ թեկուզ տեղաշարժման հետ կապված:

-Չէ,պրոբլեմ չկա,ես մենակս գնում գալիս եմ,առանց մեկի օգնության:Բայց նայած կույր. կույր կա, որ չի կարում, հատուկ փայտիկներ են տվել, դրանցով են ման գալիս, բայց ես չէ, չնայած իմ տունը մոտիկ էլ ա էս հիմնարկին, դրա համար հեշտ եմ գնում գալի:

-Ըստ Ձեզ Հայաստանում համապատասխան միջոցներ ձեռնարկու՞մ են կույրերի կյանքը հեշտացնելու համար:

-Մեր ժանամակին մենք մեր ամեն արտոնությունից օգտվել ենք:Հիմիկվա,հիմիկվա երիտասարդ կույրերը մեղկ են,մեղկ,անգամ մի ընտանիք չեն կարա կազմեն,որովհետև չունեն աշխատանք,աշխատանքով պտի ընտանիք կազմեն, չէ՞:Մենք արդեն մեր դարն ապրել ենք, մենք արդեն թոռ ենք պահում, դրանով ենք ուրախանում, իսկ հմի ջահելները չեն ամուսնանում. ու՞մ հետ ամուսնանան կամ ո՞նց ընտանիք պահեն:

-Բայց չէ՞ որ հիմա կան կազմակերպություններ, ընկերություններ, որոնք օժանդակում են հաշմանդամներին:

-Վիվա-Սելն ա օգնում, բայց հաշմադամ ասելով նրանք մենակ հասկանում են սայլակավորներին ու խուլ-համրերին:Կույրերի մասին հիշող չկա:Մենակ նրանց են օգնում, գործի ընդունում, մենք հեչ ենք:

Նշեմ,որ Վանաձորի Կույրերի միությունը գործում է 1931 թվականից և հանդիսանում է Երևանի մասնաճյուղ:Մասնաշենքում առկա են մի շարք պայմաններ ակտիվ առօրյա անցկացնելու համար:Կա գրադարան-ընթերցասրահ՝ կույրերի համար նախատեսված հատուկ գրականությամբ,բացի այդ առկա են ձայնագրված գրքեր: Դահլիճում կան հատուկ կույրերի համար նախատեսված ժամանցային խաղեր՝ շախմատ, շաշկի, դոմինո, նաև երաժշտական գործիքներ՝ դաշնամուր, շվի, մանդոլինա, որոնք միա՛յն աչքերով կույր մարդկանց օրվա անբաժանելի մասն են կազմում:

Արվեստի ո՞ր ճյուղն եք նախընտրում

Հարցում անցկացրի Տիգրան  Մեծ պողոտայում ՝  պարզելու համար,թե վանաձորցիները որքանո՞վ են հետաքրքրված արվեստով և հատկապես ո՞ր ճյուղն են նախընտրում:

 Տաթև Աբրահամյան, 19 տարեկան

-Նախընտրում եմ հատկապես գրականությունն ու նկարչությունը:Առավելապես գրականությունը, քանի որ այն ավելի մոտ է մարդկային հոգուն:

  Անժելա Ստեփանյան, 43 տարեկան
-Նախընտրում եմ նկարչությունը:Պարզապես դուր է գալիս:
  Անահիտ Մխիթարյան, 59 տարեկան
-Հետաքրքրված եմ, սիրում եմ, բայց հատկապես նախընտրում եմ երգ-երաժշտությունը:
  Սարգիս Չատինյան,17 տարեկան
-Նախընտրում եմ երգը:Ռեփ:
 Թամարիկ Ոսկանյան, 19 տարեկան
-Իհարկե երգը:

Մանիկ Սարգսյան, 39 տարեկան
-Երգ եմ շատ լսում: Դե շատը երգ, մնացածը այդքան էլ չէ:
Մետաքսյա Վարդանյան, 30 տարեկան
-Նկարչություն:
Ելենա Մադոյան, 21 տարեկան
-Բոլորը:Շատ եմ սիրում արվեստ ,շատ: Զարմանալի է, բայց քանդակագործությունը:
Հասմիկ Կոստանդյան, 10 տարեկան
-Պարել եմ սիրում:Այո, շաբաթը 2 անգամ:
Վահե Համբարձումյան, 29 տարեկան
-Քանդակագործություն:

Արտյոմ Հովհաննիսյան, 27 տարեկան
-Պար, պար, պար: Պարուսույց եմ:
Տաթև Չիլինգարյան, 64 տարեկան
-Չգիտեմ, երևի պար:
Ալինա Մարտիրոսյան, 20 տարեկան
-Բնականաբար պար: «Հորովել» պարի համույթի սան եմ:
Աստղիկ Պապյան, 42 տարեկան
-Նկարչությունը:Աղջիկս ապագա նկարչուհի է:

Անահիտ Հովհաննիսյան, 16 տարեկան
-Երգ-երաժշտություն: Ինքս էլ երգում եմ: